De great japanese dog (GJD) bestaat eigenlijk nog niet zo lang. Tot 01-01-2002 was hij bekend als akita Amerikaans type. In 2002 is het ras akita inu gesplitst in akita en gjd. Het begin van de geschiedenis van de Great Japanese Dog (vroeger Amerikaanse Akita) is dan ook gelijk aan de geschiedenis van Japanse Akita’s. De vroegste opgravingen van akita’s waren al van 4000 vc maar pas de laatste 500 jaar zijn er ook tekeningen e.d. gevonden.
Oorspronkelijk werden de akita gebruikt voor de jacht op beren, de bewaking en “oppas” Maar in de vroege middeleeuwen werden in Japan de Akita Matagis, (middelgrote beer-jagende honden) ook gebruikt als vecht honden.
Vanaf 1868, werd de Akita Matagis gekruist met Tosa’s en Mastiffs. De consequenties hiervan waren dat de omvang van de akita’s toenam, maar de kenmerken verbonden aan spitz type werden verloren. In 1908 werden de hondengevechten (gelukkig) verboden, maar Akita werd bewaard en werd verbeterd tot een groot Japans ras.
Het gevolg was dat de Akita werd aangewezen als “Nationaal Monument” in 1931. Tijdens WO II (1939-1945), was het gebruikelijk om honden als bron van bont voor militaire kledingstukken te gebruiken. De politie gaf opdracht tot de vangst en de inbeslagneming van alle honden, behalve Duitse herders die voor militaire doeleinden werden gebruikt. Sommige liefhebbers probeerden deze opdracht te omzeilen door hun honden met Duitse herders te kruisen. Toen WO II eindigde was het aantal akita’s drastisch gereduceerd en verdeeld in drie verschillende types:
de matagi Akita
de vecht Akita
de herder Akita Dit leidde tot een zeer verwarrende situatie bij het ras. Tijdens de weder opbouw van het ras na WO ll, werd de Kongo-go van de Dewa-lijn tijdelijk erg populair.
De great japanese dog is geboren.
Veel Akita’s van de Dewa-lijn, welke kenmerken van de Mastiff en Duitse herder hadden, werden door de Amerikaanse militairen mee terug genomen naar de Verenigde Staten. Akita’s van de Dewa-lijn, intelligent en een groot aanpassingsvermogen, fascineerden fokkers in de Verenigde Staten en de lijn werd voortgezet door een stijgend aantal fokkers en met grote stijging in populariteit.
De Amerikaanse Akita Club werd in 1956 opgericht en de Amerikaanse Kennel Club (AKC) accepteerde het ras (de inschrijving in het stamboek en show status) in oktober 1972.
Tot op heden accepteren de AKC en JKC (Japanse Kennel Club) elkaars stambomen helaas niet en daardoor werd de deur gesloten voor de introductie van nieuwe bloedlijnen uit Japan. Hierdoor zijn de Akita’s in de Verenigde Staten aanzienlijk verschillend van die in Japan, het land van herkomst. Zij ontwikkelden zich als een uniek type in de Verenigde Staten, met kenmerken en type onveranderd sinds 1955. Dit is in scherp contrast met Akita’s in Japan die werden gekruist met Matagi Akita’s om het “oorspronkelijke” ras terug te krijgen.In 1999 heeft Japan besloten de twee rassen naast elkaar te laten bestaan. Amerika wilde graag dat hun Akita’s de naam American Akita zouden dragen maar Japan wilde dat niet goedkeuren.
De naam Akita is door het nationaal erfgoed alleen toegestaan aan het Japanse type.
Uiteindelijk heeft Japan besloten m.i.v. 2002 het Amerikaanse type “Great Japanese Dog” te noemen en het Japanse type “akita”. Alleen landen welke aangesloten zijn bij de FCI (Federation Cynologique Internationale) gebruiken echter deze naam. Landen als Amerika, Canada, Groot Brittanië en Australië blijven de honden Akita noemen en waarschijnlijk gaat het Japanse type daar Japanese Akita heten Tot zover de geschiedenis van de GJD.
Nu iets over het karakter:
De GJD is een vriendelijk, gehoorzame, moedige maar vooral waardige hond. De GJD kan zich aan vele situaties aanpassen maar heeft wel degelijk een eigen mening.
Wanneer hij iets echt niet wil of iemand niet mag is het zinloos hem hierin te dwingen, dit zal uiteindelijk alleen tot meer verzet leiden daar hij er van overtuigd is een goede reden te hebben. De gjd kan prima met kinderen, en zeker als het kind er al is wanneer de pup in huis komt zal hij het kind beschermen. Laat echter nooit uw kind alleen met een hond (dit geld voor ieder ras), kinderen kunnen onverwachte dingen doen en soms kan een hond dan niet anders dan reageren. Met andere honden van een ander geslacht gaat het, mits goed gesocialiseerd, goed.
