De eerste maanden van een hondenleven zijn bepalend voor zijn gedrag op latere leeftijd.
In dit artikel bespreken van het belang van de nestperiode; de eerste 8 weken van het leven van uw pup.
Puppy’s worden blind en doof geboren. De eerste 3 weken van hun leven, de zogenaamde neonatale fase, bestaat dan ook voornamelijk uit slapen en melk drinken bij hun moeder.
Rond de 14e dag gaan de ogen open en een week later de oren. Deze periode, van derde tot vierde levensweek, wordt hierom ook wel de overgangsfase genoemd.
Door het gaan zien en horen, verandert er heel veel in de belevingswereld van de pup.
De vierde tot de achtste week wordt de primaire socialisatiefase genoemd. In deze periode leert de pup tot welke soort hij behoort en de gedragingen die daarbij horen.
In deze fase is de pup nog vrijwel nergens bang voor. Hij moet immers open staan om te leren wat het inhoudt om hond te zijn en wat daar allemaal bij hoort.
Een belangrijk aspect daarvan is het leren van sociaal gedrag naar soortgenoten. Nestgenoten, de moederhond en wat later ook eventueel andere aanwezige honden, spelen hierbij een onmisbare rol.
Een pup die is grootgebracht door uitsluitend mensen zal nooit in staat zijn zich op normale “hondse” wijze te gedragen.
Naast de aanwezigheid van soortgenoten is ook de aanwezigheid van mensen onmisbaar voor de ontwikkeling van honden.
Puppy’s moeten leren dat de omgang met mensen gewoon is. Het is een onderdeel van hun leven. Regelmatige aanwezigheid van mensen bij het nest is dan ook een absoluut vereiste om de hond een stabiele basis voor betrouwbaar gedrag ten opzichte van mensen te geven.
Wanneer een hond in deze primaire socialisatiefase niet of niet voldoende met mensen in contact komt, dan is de kans zéér groot dat hij dat nooit meer zal leren en zich altijd angstig naar mensen zal blijven gedragen.
Onder mensen verstaan we mannen, vrouwen én kinderen. Pups die weinig contact met vreemde mensen hebben, bijvoorbeeld alleen maar met een fokker of verzorger, hebben op dit gebied een achterstand die eigenlijk nauwelijks meer goed te maken is.
(Extreem) angstig gedrag kan het gevolg zijn.
Dat zelfde gaat op bij te weinig contact met kinderen. Kinderen gedragen zich anders dan volwassenen. De pup zal in deze fase dus ook aan kinderen moeten wennen.
Voor mensen met (kleine) kinderen is het daarom van belang dat de pup al kinderen gewend is wanneer hij in huis komt.
Als laatste is het voor de zich razendsnel ontwikkelende pups belangrijk om in een huiselijke situatie op te groeien. Ze maken zo spelenderwijs en op een natuurlijke manier kennis met allerlei geluiden en activiteiten die later ook bij hen leven zullen horen.
Stofzuigers, kletterende pannen, de deurbel en telefoon, spelende en rennende kinderen, radio en tv, een huiskat of papegaai, het hoort er allemaal bij.
Een nestje dat in een afgelegen schuur of kennel opgroeit, kan een enorme achterstand in zijn ontwikkeling oplopen. Dat kan zelfs zodanige vormen aannemen dat het hondje niet meer aan een huiselijke omgeving en/of mensen kan wennen.
We noemen dit een “kennelsyndroom”.
Nadat er door onderzoek meer bekend is geworden over de socialisatie van honden, blijkt dat er behoorlijk verschillen zijn tussen de diverse rassen/rasgroepen.
Sommige honden kunnen goed tegen een wat minder ideaal verlopen socialisatie en functioneren als volwassen hond toch goed.
Andere rassen echter moeten doorlopend en langdurig in contact worden gebracht met een gevarieerde omgeving om als volwassen hond normaal te kunnen functioneren.
Denk dus nooit te licht over het belang van deze (en de volgende) levensfase van uw pup.
De fokker speelt een belangrijke rol in deze fase van het leven van een jonge hond.
Hij of zij kan het nest in huis nemen, een gevarieerde omgeving bieden, veel mensen en kinderen bij het nest laten, beginnen met het laten wennen aan (harde) geluiden, autorijden, andere dieren etc.
Een fokker is dus niet alleen van belang voor de goede gezondheid van een hond, hij/zij geeft het de pups in het nest ook de basis voor goed en sociaalvaardig gedrag mee!
